Rozdział II

Ekspresja Emocji

    

     Niekończące się pasmo złego losu spłynęło na obszar Paradigm Square mętnym krajobrazem przygnębienia. Mieszkańcy od dawna nie zaznali tylu ciemnych chwil nakrapianych niespodziewanymi zwrotami, ociekających krwią akcji w podejrzliwie tykających, niestabilną ciszą dniach. Siatka osaczenia rozwinęła się niebezpiecznie nad miastem, szczelnie okrywając dotychczasowy arkadyjski rytm, budując zaciśnięte węzły ponurego samopoczucia. Wiadomość o tragicznej śmierci nauczycielki biologii z Pellington Scecondary School, Liz Schaefer, rozniosła się hukiem po odrętwiałych ulicach paradygmatowego placu, przybijając następne śruby do fundamentów śmierci. W dłużących się szaro-krwawych momentach życia miasteczka każdy obywatel nosił na sobie ślady bycia kolejna ofiarą żarłocznego losu, przekradającego się niezauważalnie. Wielu mieszkańców rzucało się w wir pracy, wyrzucając z siebie przykre informacje. Inni ignorowali zagrożenie, wracając do codziennych czynności, licząc na obrót niekomfortowej passy.

     Waminoa dobrowolnie wrzuciła się w kubeł tajemniczych zdarzeń, rozdrapując zaschnięte na dnie sekrety ostatnich morderstw. Śmierć nauczycielki nie dawała spokoju ani odrobiny wytchnienia rudowłosej, a karteczka znaleziona w rezerwacie Goblin Chyrogry, dopinała ostatnie guziki szaleństwa. Snuła domysły i szybko je wymazywała, klepiąc się w czoło ze złością skierowaną do siebie. Dlaczego wymyślam niedorzeczne zdarzenia? Jeżeli to tylko zbieg okoliczności, podobieństwo nazwisk? Czy może mieć to coś wspólnego z jej śmiercią? Nauczyciel historii zabiłby ją? Niemożliwe, przecież dopiero stracił syna. Albert Gere nie był taki, ale wszystko się w tym mieście zmienia, czyżby i on postradał zmysły przez tę chłodną atmosferę?

   - Dziewczyno, ocknij się! Czas do szkoły – rozległ się głos matki nastolatki. Greta Raccoon należała do zdecydowanych kobiet, stroniących od wylewności uczuć wobec innych ludzi. Wydawała się chłodna i pozbawiona zdolności do odbierania ciepła radości czy szczęścia, krążącego wokół. W rzeczywistości potrafiła doceniać afekty, potrafiła kochać szczerze, choć emanowanie miłością na większą skale, przychodziło kobiecie z trudem. Ekspresja emocji była w mniemaniu Grety, oznaką słabości, unikała zatem pokazywania własnej sfery uczuciowości, przeobrażając swoje kobiece ja w warczącego wściekle psa. Sama Waminoa przyzwyczaiła się do władczego tonu matki rozumiejąc, że to sposób rodzicielki, na pokazanie zainteresowania osobą pieguski. Popatrzyła na nią, stojącą przy zlewie z szorstką ścierką w rękach, doczyszczającej brudy, pozostawione przez zmywarkę. – Tyle pieniędzy, żeby potem czyścić własnoręcznie! – Jęczała, ocierając skropione potem czoło.

     Kuchnia stanowiła utrapienie matki Raccoon, niszcząc jej wyobrażenie o samodzielnych i przedsiębiorczych kobietach. Babranie się z garami brudziło spokój Grety, dostającej białej gorączki, ale dbała o porządek. Z jednej strony lubiła mieć wszystko poukładane, jak w tym kuchennym pomieszczeniu, gdzie stół przykryty zawsze obrusem, pozostawał w bezokruszkowej czystości. Okna starte z kurzu, witały słonecznym światłem oliwkowe ściany z obrazami natury i meble orzechowego koloru z kremowymi wstawkami. Naczynia wymyte i pochowane w szafkach, nie walały się po połyskujących blatach, a lodówka w srebrzystym odcieniu nigdy nie trzymała śladów palców dłużej niż dwa dni. 

   - Wolałabym nie iść – zaproponowała Raccoon, niechętnie wyobrażając sobie, jak kroczy korytarzami zalepionymi lepkimi słowami uczniów, zagorzale dyskutujących o kolejnym ukróconym życiu. Przewracała łyżką w papce, która parę minut wcześniej, miała postać płatków z mlekiem, siedząc myślami w breji nieustannie napływających domysłów. – Mogłybyśmy, wybrać się dziś razem… Gdzieś w jakieś spokojne miejsce, może na zakupy? Skoro masz wolne. – Wydukała słabym głosem niepewnym, wypowiedzianej propozycji.

   - Przejmujesz się tym, co się stało? – zapytała Greta, odrywając się od mozolnej czynności czyszczenia. Bezbarwny głos kobiety brzmiący podobnie, jak zwykłe dzień dobry, wrzał ukrytymi wewnątrz zmartwieniami. Matka dojrzała zmianę w nastawieniu Waminoi do rzeczywistości Paradigm Square, opływającej w zagrożeniu i melancholijnym trypie dnia i nocy. Dziewczyna była elitą wśród mistrzów w dziedzinie niezdolności do ukrywania uczuć i z łatwością dawała ludziom odczytywać obawy, trapiące umysł nastolatki. Greta nie sądziła, że pieguska przeżyje w jakikolwiek sposób śmierci praktycznie nieznanych sobie osób. Uważała ją za osobę nieskorą do opłakiwania każdego napotkanego na drodze człowieka, odchodzącej w bezkresny świat grobowy. Czyżby myliła się, co do oziębłości córki?

   - Przestań! – mruknęła z lekkim rozbawieniem, które uspokoiło nieco rozbudzone emocje Grety, uświadamiając w stabilności emocji córki. Jeszcze nie popadła w pełen ponury nastrój, co oznaczało dobry stan psychiki rudej, uwidoczniony w typowym bezdusznym zachowaniu dziewczyny. – Wiesz, że nie lubiłam tej suki. – Rzekła bez skrępowania, mówiąc o zmarłej Liz Schaefer.  

   - Waminoa! - Szturchnęła niegroźnie córkę na dźwięk obraźliwego słowa. Uznawała powiedzenie: o zmarłych źle się nie mówi. – Właściwie to masz rację. Nie przepadałam za nią tak samo. Wyniosły wieszak, który nie zdobył kariery w świecie mody. – Zaśmiała się krótko, karcąc w myślach. Nie ważne jaka była i czy ją lubiłam, nie powinnam tak się o niej wyrażać.

     Greta Raccoon od zawsze krytycznie odnosiła się do ludzi, chorobliwie wpatrzonych w czubek własnego nosa, osób pięknych i świadomych własnej atrakcyjności. Za młodu należała do kobiet korpulentnych, co często spotykało się ze zgryźliwymi docinkami i przypięło łatkę mało pożądanej przez mężczyzn, i wepchnęło w odmęt braku akceptacji przez własne ja. W aktualnym stanie była szczupłą kobietą o ściętych do ramion ciemnoblond włosach, których barwa we wcześniejszych latach, miała ryży kolor, a oczy kształtu migdałowego błyszczały szarością tęczówek, patrzących przenikliwie. W wieku czterdziestu dwóch lat czuła się atrakcyjną nastolatką, która nigdy nie była, ale nie żałowała tego.

***

     Dzielnica Lutrina Galeria Handlowa Velouscope obfitowała w zamożnych ludzi, oddającym się przyjemnemu zajęciu roztrwaniania pieniędzy w drogich i prestiżowych sklepach znanych marek. Korytarz rozświetlony lampami i latarniami stojącymi na połyskującej od kafelek posadzce, przywodził obraz balowej sali, hollywoodzkiej imprezy z manekinami w roli głównej, ubranych w kreacje warte grube dolary. Ophiura Mayers włóczyła się pasażowymi alejkami z telefonem przybitym silnie do ucha, rozmawiając gorączkowym tonem z ojcem niezadowolonym z częstych wypadów córki na zakupy. Dziewczyna zbyła go krótkim stwierdzeniem: jestem twoim jedynym dzieckiem, i rzucając bezbarwne pa, rozłączyła się ciskając telefonem w dno torby.

     Temperamentna Mayers pochodzenia meksykańskiego potrafiła rzucać kąśliwymi słowami nałogowo, jakby od tego zależało jej życie. Nazbyt cyniczna i wielce hedonistyczna miewała okresy ciszy i spokoju, kiedy analizowała sytuacje i wyciągała wnioski o korzystności wypływającej z czynionych przez nią manewrów. Mimo wielu negatywnych cech w oczach innych widziano ją, jako osobę pogodną, energiczną, nie stroniącą od potyczek słownych i siły fizycznej. Widziano jako dobrego kompana, wyciągającego pomocna dłoń. Toteż nazwaną ją Hope od nadziei, którą stanowiła w kryzysowych chwilach.

     Ophiura ubrana w krótkie spodenki i ciemne rajstopy przykuwała spojrzenia mężczyzn swymi zgrabnymi, długimi nogami. Brunatne włosy ani proste, ani kręcone upięte w wysoko zawieszonego kucyka, rozcapierzały się na końcu niczym ogniste języki smagane powietrzem. Głębokie, ponętne spojrzenie ciemnobrązowych oczy, wodziło po wystawach sklepowych i kusiło ukradkowymi zerknięciami na płeć męską, nadchodzącą z przeciwnego kierunku. Zdawała sobie sprawę z nietuzinkowego wyglądu, ale nadal w nieodległych częściach siebie, była chłopczycą, co nie zawsze spotykało się z uznaniem potencjalnych kandydatów na chłopaka. Pozostawała wolnym strzelcem i nie spieszyła się do zmiany statusu.

     Dziewczyna szła pewnym krokiem w stronę wielkich, drewnianych posągów flamingów, stojących w niedużej odległości przed nią na owalnym placu pośrodku galerii. Sztuczna, marmurowa sadzawka skupiała wokół starannie rzeźbione figurki i szumiała tryskającym w górę strumieniami wody. Udawany afrykański wodopój, tworzył przystań dla zmęczonych zakupami, gdzie wśród ławek przysiadłszy, mogli odetchnąć z ulgą. Kierująca się tam Mayers stukała cicho trampkami, reklamówką z nowym nabytkiem potrząsała żywo, szeleszcząc zawiniętą wewnątrz białą bokserką z cekinami. Dotarłszy do celu, dziobnęła palcem raz, w brak stojącej tyłem dziewczyny o długich, ciemnych włosach przylegających w prostej formie do pleców.

     Niższa o parę centymetrów odwróciła się do Ophiury z bez emocjonalnym wyrazem twarzy objętym obojętnością i życiowym znudzeniem, z rozeźleniem tkwiącym w szarobłękitnych oczach o lekko skośnym ustawieniu. Lalkowy obraz twarzy dopełniał mistycyzmem wygląd skrytej w sekretnym spojrzeniu dziewczyny. Drobny nos, pełne czerwone usta ułożone w kształcie nieco zirytowanego człowieka, budowały wokół ciemnowłosej otoczkę zgryźliwości. Dziewczyna wydawała nie cieszyć się nigdy z niczego. Wyglądała na drętwą i zbyt poważną do normalnego życia, ale w sytuacjach wyjątkowych potrafiła kokietować mężczyzn i użyć cięższego tonu, choć na co dzień, nie grzeszyła częstotliwością mówienia. Stanowiła ogniwo osób gniewnych i pamiętliwych, dopinających swego za cenę niegodną tego. Aurita Voorhees z tego właśnie słynęła z pogardliwego podejścia do ludzi i sekretnym usposobieniu i tajemniczym stylu bycia. Nieugięta w negatywnych emocjach, Immortal.

   - Lekceważysz zagrożenie? – burknęła Ophiura, dostrzegając zimny wyraz spojrzenia dziewczyny z nieuzasadnionym żalem skierowanym do meksykanki. Budząca grozę ciemnowłosa siłowała się nieraz z wojowniczym nastawieniem Mayers, wygrywając nie mówiąc ani jednego słowa, tak też wydarzyło się dzisiaj. – Podobno miało cię nie być w mieście… Czyżby studia nie zobowiązywały? – zapytała z sarkazmem na strunach.

   - Interesuj się swoim życiem – zaproponowała zimnym tonem, idąc w stronę sklepu z biżuterią swawolnym krokiem, nakazującym brunetce pójścia w ślad za nią. Przeszły przez białe drzwi o szerokich szybach do kwadratowego pomieszczenia połysku. Regały i gablotki ułożone w szyku, wabiącym kupujących, rozstawione były w strategicznych miejscach i oświetlone silnym strumieniem świateł, iskrzyły się pięknem szlifowanych kamieniami utkwionych w złocie. Kobieta za ladą przywitała się z Auritą, do której to należał drogi sklepik błyskotek i otworzywszy przejście na zaplecze, pożegnała się podobnym, wyszukanym głosem niezaprzeczalnie podlizując się właścicielce. Dziewczyny znalazły się na spokojniejszym korytarzu zaplecza galerii handlowej bez ludzi kupujących niepotrzebne rzeczy. – Słyszałam o śmierci Liz i nie podoba mi się to. Zauważyłaś, że w tym mieście wszystko wymyka się spod kontroli?

   - Rzeczywiście nieciekawie się robi, ale co na to poradzisz? – Świetnie rozumiała przyjaciółkę. Paradigm Square stało się kolebką niebezpieczeństwa. W niespodziewanym momencie cała dobra otoczka spłynęła i odsłoniła gnijącą powłokę prawdziwego świata zbrodni, cierpienia i nieludzkich czynów.

   - Ta cholerny dziura był wielką inwestycją mojego ojca – zaczęła płynnym niby łagodnym głosem, naszpikowanymi wyrzutami i nieokreśloną złością.  Gotowało się w Auritrze na myśl, że niestabilność mogła, doprowadzić do końca miasteczka, do upadku jej bogactwa. Ojciec odszedł na drugą stronę świata, pozostawiając dziewczynie, jako ukochanej córce, wiele inwestycji i nieruchomości Paradigm Square niepewnie drzemiących w dłoniach ciemnowłosej przez zagadkowe morderstwa. – Na razie nie wiem co zrobię, ale jak znajdę tego, kto jest winien zaburzenia spokoju Paradigm Square, to będzie chodził na rzęsach, bo powyrywam mu ręce i nogi. A tymczasem zadzwoniłam do Clyde’a Nelisse. Przyjął moja propozycje, któżby tego nie zrobił.

     Nazwisko zabrzmiało znajomo w umyśle, żującej nachalnie gumę Ophiury. Przemknęło zdziwienie przez mimikę twarzy dziewczyny i pospiesznie odeszło w niepamięć, wrzucone z myśli bulgoczących w czaszce. Clyde Nelisse pracował w Pellington Secondary School, był nauczycielem biologii, wyjechał parę lat wcześniej w bliżej nieokreślone miejsce z córką swojego brata, nad którą przejął opiekę w momencie przedwczesnej śmierci ojca nastolatki, poległego w walce z rakiem. Nagła cisza zapadła. Dziewczyny pozostawiły za sobą zaplecza drogich sklepów z ciuchami projektantów Calvina Kleina i Giorgio Armaniego. Kolejne drzwi czekała przed nimi, zbliżającymi się do wrót, sterczących na końcu z jaskrawym napisem exit.

   - Równoważy się to z przyjazdem Seiry – stwierdziła posępnie Mayers, rzucając ukradkowe spojrzenie na towarzyszkę. Aurita i nawiedzona Nelisse nie dogadywały się w żadnej wiążącej ich sytuacji. Spięcia i kryzysy miały miejsce za każdym razem wspólnych spotkań z nastolatką, brodzącej w otchłani własnego świata. Ophiura obawiała się, że pojawienie się dziewczyny w gronie mieszkańców miasta, mogłoby skutkować ponownymi uderzeniami nieporozumień, a rozdrażniona stanem Paradigm Square Aurita, zdołałaby posunąć się do drastycznych czynów. -  Dla nas wszystkich pojawienie się Seiry może być złym znakiem. Pamiętasz jaka była? Nadpobudliwa neurotyczka szukająca istnienia potworów w mieście, mówiąca że zło czai się w lesie. Niemały syf narobiła, a potem to zdarzenie w Goblin Chyrogry, niektórzy uwierzyli w słowa nawiedzonej trzynastolatki. To jej psychiczne zachowanie, czy ono w ogóle się zmieniło? Ona i ten jej podobnie opętany dziadek nie są dobrym połączeniem.

   - Opuściła miasta, co wyszło jej na zdrowie, dorosła, opanowała się, to jest pewne – wyjaśniła niechętnie i ukradkowo Voorhees. Uległość nie leżała w granicach jej osobowości, ale sceptycyzm, jaki kierowała do nowych ludzi, zmusił ją do odświeżenia starej znajomości z rodziną Nelisse. Dlatego denerwowała się i odstraszała silniejszymi drganiami mięśni twarzy w falach niezadowolenia. - Nie mam innego wyjścia. Clyde zna miasto, szybko przyzwyczai się do rytmu z morderstwami w tle. Nowi ludzi, to nowy kłopot, a nie chcemy tego tutaj. Sytuacja miasta ma być zamknięta, nie wychodzić poza jej obręb.

     Brunetka przytaknęła, zgadzając się w zupełności z przyjaciółką kroczącą obok, zgadzając się, bo tak wypadało, bo dziewczyna o zimnym spojrzeniu, nie tolerowała sprzeciwu. Otwierając kluczem drzwi, Aurita ukazała słoneczny dzień o godzinie południowej z lekkim wiatrem masującym oziębłe od braku światła policzki. Ruszyły wzdłuż drewnianego płotu, oddzielającego teren miasta od obszaru galerii, wprost na usiany kolorami aut parking, odnajdując pojazd należący do ciemnowłosej.

   -Nie wiesz co się dzieje z Valvatidą? – zapytała po pojawieniu się krętej linii ciszy, opierając się o maskę rubinowego samochodu marki Mitsubishi Endeavor. Nowy nabytek bogatej dziewczyny wymuskany pod wieloma względami, zdawał się być najdroższym koniem w stajni, chociaż wiele innych maszyn na parkingu, powodowało podobne odczucia w oczach klientów galerii. – Ostatnio nie chodzi na zajęcia, a i o kontakt z nią trudno.

   - Ma sprawy do załatwienia i zrobiła sobie wolne – rzekła, ładując się na miejsce kierowcy i sprawdzając coś w schowku, sycząc wściekle pod nosem. Oburzona rzuciła torbą na siedzenie obok, a kluczyk wcisnęła w szczelinę w stacyjce.  

   - Żartujesz sobie! – zajęczała Ophiura, na co wzrok Aurity spiorunował ją silnym, szaroniebieskim spojrzeniem. Mayers przełknęła dyskretnie ślinę, stonowała, ochłonęła znacznie, wiedząc że kłótnią doprowadzi ją do rychłej zguby. Nie możesz psuć dobrych kontaktów, opanuj się wreszcie! – Zrozum, mam tak samo dość tej szkoły, nie mogłam wybrać się z nią?

   - Ona ma swoje sprawy, a ty masz swoje – przypomniała dziewczynie ciemnowłosa, zatrzaskując drzwiczki i obniżając przyciemnianą szybę. – Nie lubię mieć konfliktów interesów. A teraz jadę tam, gdzie powinna być. I nie martw się, Valvatida skontaktuje się z tobą i jeszcze będziesz miała dość tego wszystkiego. – Rzuciła ironicznie zabarwionym głosem, odjeżdżając.

   - Dobre sobie – mruknęła Ophiura, odprowadzając wzrokiem samochód przyjaciółki, wyjeżdżający na ruchliwa ulicę. – Mogła chociaż mnie podwieź.

***

     Niebo w krótkiej chwili okryło się płaszczem deszczowych chmur. Drobne krople z początku nieśmiało kapały z pierzastych, szarawych obłoków, by przerodzić się w zaciekłą ulewą, opadającą bezsilnie na ziemie Paradigm Square. Waminoa zdążyła wrócić z niecodziennego wypadu z rodzicielką na miasto, umykając ledwie przed strumieniem atmosferycznej wody, wpadając z impetem do domu. Bruce Joel czekał na nie w kuchni z przygotowanym deserem zakupionym pod drodze z pracy w jednej z ulubionych cukierni mężczyzny. Dziewczyna rozluźniła się dzisiejszego dnia, zapomniała o tajemniczych sprawach, wiszących nisko nad jej głową. Pochłonęła słodycz i żegnając się z rodzicami udała się w stronę pokoju, spowitego w ciemności deszczowej pory. Postać rudowłosej legła na łóżku. Przekraczając próg odczuła ogrom zmęczenia, jakim psychika nastolatki się borykała od przebudzenia słonecznym porankiem. Oparła się miękko o poduszkę, przymknęła oczy na moment, który przeobraził się w błogi sen.   

     Mglista droga zaprowadziła mnie do jedynego widzianego punktu na horyzoncie grafitowego dymu. Wzdłuż alei, zawieszone na wysokości trzech metrów, jarzyły się kule zapewne ukrytych we mgle latarni ulicznych, złowrogo rzucających martwe światło na drogę. Budynek apartamentowca znanego mi z dzielnicy Lutrina, wyostrzył się na palecie drżących mych źrenic. Śmierdział umieraniem, a rdza pokryła jego mury. To dziwne, przecież nie był zbudowany z metalu. Wyjące głosy dochodziły za mych pleców, ale bałam się spojrzeć za siebie, czułam że mnie obserwują. Przeciągłe, cierpiące słowa przybliżały i oddalały się, krążąc wokół, osaczając moją osobę. Uciekłam, biegnąc prostą ścieżką do stalowych drzwi skropionych krwią. Klatka schodowa odbiła echo zamykanego wejścia, budząc zło żyjące tu, jeżeli ktokolwiek oprócz mnie, był w tym budynku. Zadrżałam, przysłaniając dłońmi oczy, obawiając się ujrzenia zniekształconych twarzy, czyhających w ciemnych kątach i zaułkach.

      Wchodziłam ostrożnie na górę po schodach lepiących się posoką, gołe stopy stykały się z zimnym betonem. Zastanawiało mnie dlaczego nie posiadałam butów, to w rzeczywistości utrudniało stąpanie, nie zdołałabym uciec, czy o to chodziło? Klatka schodowa odrażała zdjęciami przylepionymi taśmą do ścian. Przedstawiały zdeformowanych ludzi w rozmytej, mglistej postaci, jakby mieszkańców tego grafitowego dymu za oknem na półpiętrze apartamentowca. Łuszcząca się farba odpadała niczym płaty chorej skóry, pokazując tętniący organ rozpłaszczonego serca. Budynek żył? Słyszał mnie, czuł i wiedział co czynię? Nie chciałam o tym myśleć, wolałam udawać, że mnie tu nie ma.

     Pierwsze piętro nie ugościło mnie, bowiem ktoś zaryglował wejście. Mogłam tylko spojrzeć przez małe okienko w drzwiach na ułamek korytarza, nie zrobiłam tego. Napis „Wystrzegaj się spojrzenia w dal” skutecznie mnie odstraszył. Wspięłam się wyżej, nasłuchując głosów. Nie wiem czego lękałam się mocniej, tej ciszy przeciągłej czy skowytów z ulicy? Przeszłam przez dziurę w drzwiach. Korytarz po lewej stronie zawalił się i ukazywał gruzowisko piętro niżej. Zdając sobie sprawę, że to, to miejsce z zaryglowanym wejście, jak dźgnięta nożem, odskoczyłam w lewą stronę, ograniczając widoczność gruzowiska własnym oczom. Dziwne wrażenie narosło we mnie, że ujrzę coś, co zniszczy moje zmysły. Poszłam zatem w dalszą część piętra drugiego po prawej stronie. Większość drzwi mieszkań, zalepiona była skórzaną płachtą, uniemożliwiającą dostanie się do wnętrza pomieszczeń. Podświadomie sądziłam, że to ludzka powłoka, ale tłumiłam to wewnątrz siebie.

     Na samym końcu biały blask wydostawał się z progu otwartego pokoju. Żaden dźwięk nie dochodził do mych uszu, nie wiedziałam czy to dobry znak. Znajdując się tuż obok, poprawiłam jesienny płaszcz, pod którym kryła się tylko koszula nocna. Związałam ciaśniej pasek, aby nie poluzował się przy ucieczce i przekroczyłam próg mieszkania numer czterdzieści osiem. Niewielki przedpokój poprowadził mój wzrok prosto do salonu, gdzie telewizor ze śnieżnym ekranem, szumiał monotonnie. Mieszkanie utrzymane w nostalgicznym wyblakłym, morskim kolorze, miało meble wytarte z połysku; szafkę, szafę, narożnik i fotel z wyprutym wnętrzem. Lampa zwisająca ze spękanego sufitu kołysała się w bezgłosych dźwiękach, bawiąc się rzucanym światłem. Na ścianach dziecięce rysunki, przedstawiały śpiących ludzi, zakrywających dłońmi uszy, wyrysowanych grubymi, czarnymi kreskami i zakolorowanych twarzach różowym kolorem z kołami fioletu, wyglądającymi podobnie, jak siniaki na skórach pobitych osób.

     Weszłam śmielej, moje serce poruszyło się mieszanym uczuciem. W rogu mieszkania stał on – chłopak z rezerwatu Goblin Chyrogry z jasnymi włosami zagarniętymi za ucho. Tym razem bez strzelby na zdziczałe psy, ale z identycznym smutkiem utkwionym na twarzy. Wpatrywał się w okno zamazane wieloma odbitymi dziecięcymi rękoma, nie słysząc mnie, a może udając? Nastąpiłam na dywan, wyczekiwana delikatność otuliła moje zharatane stopy, uśmiechnęłam się mimowolnie i natychmiast poczułam się słabo. Wzrok nieznajomego balansujący miedzy piwnym a zielenią, spoczął na mojej sylwetce. Wydawał się zdziwiony. Ja również nie odpędzałam się od dziwnych myśli, dlaczego akurat on?

   - Wytłumaczy mi – zaczęłam przejęta tym, co odkryłam w swej głowie, w tych myślach pływającym w bagnie chaosu. Wiedziałam, że śnie, ale nie zdołałam, odpędzić się od energicznych uczuć, poruszających mną od środka. – Skąd znam twoje imię? Doskonale wiem, że tak się nazywasz, czy to fałszywe uczucie? Daniel Orella i tak w kółko, odkąd zobaczyłam ciebie….

   - W tym nie ma nic nadzwyczajnego – powiedział, wzruszając ramionami. Ręce wsunął do kieszeni granatowej marynarki. Był ubrany tak samo, jak zapamiętałam go w lesie. – To jest mój sen i takie mam życzenie, żebyś wiedziała, jak się nazywam.

   - Twój sen? – wyjąkałam zdziwiona, nie zgadzając się z teorią wysuniętą przez Daniela. Cała droga, jaką przemierzyłam, nie mogła być zwyczajnym snem nieznanego mi chłopaka, za bardzo czułam emocje drzemiące we mnie. Jeżeli on śnił, oznaczałoby, że i ja, zostałam stworzona przez myśli Orella. – Na jakiej podstawie sądzisz, że to twój sen? To ja śnię, że jestem tutaj. To nie twoje wyobrażenie!

   - Nie możemy śnić wspólnie – stwierdził z widocznym zamyśleniem na twarzy, odwróciwszy się w stronę okna, po którym pękniecie, szło wolno z lewego górnego rogu do prawego dolnego. Obserwował biegnącą rysę, mrużąc oczy. – Jeżeli to prawda i nie jesteś moim wyobrażeniem ani ja twoim. Oznacza to, że nie śnimy. To świadoma wędrówka po Paradigm Square. Z drugiej strony… - zawahał się, składając ręce na torsie. – Nie znam twojego imienia, więc może jednak jestem realną senną postacią, którą stworzyłaś? Dałaś mi świadomość i wspomnienia, powołałaś do życia, ograniczając moją wiedzę.

    - Sądzisz, że mogłoby cię nie być? To niedorzeczne – stwierdziłam z wyczuwalnym chłodem. Lękałam się, dlatego odnosiłam się z gniewem do Daniela. W zupełności nie pragnęłam, wysłuchiwać takich teorii. Zareagowałam nerwowo, bowiem stwierdzenie, że mógł być zwykłym wyobrażeniem, wytrąciło mnie z równowagi. Wolałam, a właściwie chciałam, aby istniał naprawdę. Nie rozumiałam tego, po prostu nachalnie życzyłam, prosiłam niewiadomo kogo, ażeby Orelle, mieszkał gdzieś w rzeczywistym mieście.

   - Tak uważasz? Twoje emocje są silne, umysł człowieka wielki. W takim połączeniu staje się największym kreatorem i artystą świata. Wymyśliłaś mnie, bo nie chciałaś być sama w miejscach o przeraźliwym wyglądzie. Jaki dasz mi dowód, że istnieję? – rzucił chłopak z afektywnym podejściem do sytuacji. Przeraziłam się obsesyjnym przeinaczaniem własnego ja Daniela w niematerialny byt koszmaru, a przecież był prawdziwy.

    - Psy, które uciekły z Southern Origins, pisało o tym w gazetach i mówili w lokalnej telewizji, ale ja dowiedziałam się to od ciebie o dzień wcześniej niż wszyscy inni. Wyobrażenie przewidujące przyszłość? Wątpię – wysunęłam wiosek, potwierdzający moją wersję, czy wystarczająco uświadomił chłopaka, nie wiem. Orella spuścił głowę najwyraźniej nie miał siły do prowadzenia wojny przeciwko sobie. Coś przybiło go mocno, wpędzając w ponury nastrój w równie zatęchłym, mrocznym apartamentowcu, gdzie zrealizowały się jego myśli, o byciu marą senną. Czyżby uczynił coś tak złego, że wolał być czyimś wyobrażeniem? I co w tym wszystkim symbolizować miałam ja?  

   - Nie złapałem ich – spochmurniał. Najwidoczniej nadepnęłam na czuły punkt. Nie zrobiłam tego świadomie, ale czułam się winna pogorszenia stanu Daniela, co uwidoczniło się na twarzy jasnowłosego chłopaka. Ekspresja emocji, jaką jego mimika posiadała, zdumiewała mnie silniej, gdy odczytywałam najdrobniejsze gesty żalu. To brzmiało i wyglądało mało realnie. – Już nie żyją, odeszły na ten swój cholerny psi świat, ale to nie ratuje mnie, wiesz? Zagryzły kogoś nim zdołałem, odszukać ich ślad. Jestem współwinny morderstwa. Widziałem siebie, wiszącego na drzewie w Goblin Chyrogry, czekam teraz na pokute... Życzyłbym sobie być tylko wyobrażeniem.

   - Nie można uchronić całego świata przed sytuacjami dziejącymi się wbrew naszej woli – burknęłam oburzona. Daniel utożsamiał się ze złymi sytuacjami dziejącymi się przy nim, ale nie z jego ręki, które ja zignorowałabym i ruszyła dalej, nie zastanawiając się czy to moja wina, czy kogoś innego. Tłumaczyłam sobie, że pewne wydarzenia muszą się dziać, to przeznaczenie, potrzebujące się wydarzyć. Orella odbierał to inaczej, personifikował się z brudem jakie niosło życie człowieka.     

   - To nie było wbrew mojej woli, a zgodnie z nią – zaprotestował, a ja przyjęłam to pokornie, chociaż usta drżały słowami obraźliwymi. Wykrzyczałabym, że jest idiotą, jednak odkryłam brak sensu tych pochopnych określeń. Skoro Daniel uważał, że zawinił, nie mogłam zrobić nic więcej. – Zgodziłem się świadome opiekować nimi i nie dotrzymałem danego słowa. Będę winny tak długo, póki osoba, która wypuściła je z klatek będzie chodzić wolna i bez żalu za czyny.

   - Jest coś, w czym zdołałabym ci pomóc? – zaproponowałam. Ta silna potrzeba wyrwania Daniela z sideł krążących wokół niego potworów przeszłości, powodowała magnetyczne przyciąganie mnie do chłopaka. – Jest jakiś cel wiążący nas? – dodałam, marszcząc czoło, ale on pokiwał głową na nie.

   - Chyba ktoś czeka na ciebie przed apartamentowcem – oznajmił niespodziewanie, przyciskając palec wskazujący do szyby okna.

   - Na mnie? – wyjąkałam zdziwiona ochrypłym głosem, słabym, jakby odchodzącym w dal. –To wspólny nasz sen… - Coraz cieńszy głos, wypadał z moich ust. Nie protestując już więcej, podbiegłam do okna.

     Dwa kroki do przodu i oczy Waminoi otworzyły się szeroko. Leżała na łóżku, zegarek wskazywał godzinę dwudziestą. Poderwała się nagle, zdając sprawę o czym śniła i szarpana wewnątrz wojną sprzecznych myśli, przykucnęła przy nocnej szafce. Pod stertą rzeczy potrzebnych i niepotrzebnych owinięty w ciemną chustę, spoczywał pocisk z niebieskim puszkiem na końcu. Istniał, istnieje naprawdę. Jak mogłam zwątpić? Skarciła się w myślach, kiedy naszło ją wyobrażenie, że tajemniczy Daniel Orella, stanowił percepcje wzrokową jej umysłu.

     Liz Schaefer zagryziona przez psy? Stwierdziła nagle. Ktoś spuścił je tamtej nocy, zwabił nauczycielkę do lasu i upozorował nieszczęśliwy wypadek? Albert Gere? Chyba przesadzam, a jeżeli nie?